ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΑΠΕΞΑΡΤΟΥΜΕΝΟΥ

‎1. Η αποδοχή της ανάγκης.
Έχει αναγνωρίσει ότι για να πετύχει στην απεξάρτηση, χρειάζεται συμπαραστάτες και συμμάχους. Μόνος του, είναι πολύ απίθανο να τα καταφέρει ως το τέλος. Μια αίσθηση «ταπεινότητας» είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για ...να δεχτεί τη βοήθεια, που μπορεί να προσφερθεί.

2. Οι δύο εαυτοί.
Αναγνώριση ότι έχει δύο εαυτούς. Ο ένας εκφράζει το παρελθόν: «Έχω υπάρξει άρρωστος». Ο άλλος εκφράζει το μέλλον: «Να γίνω καλά». Το κάθε παρόν του, το ΤΩΡΑ, είναι το πεδίο σύγκρουσης αυτών των δύο εαυτών. Κάθε στιγμή πρέπει να επιλέγει: Το παρελθόν που ζητά να μονιμοποιηθεί ή το μέλλον που πρέπει να ριζώσει στο τώρα!

3. Η αξία της ταλαιπωρίας.
Αντιλαμβάνεται ότι η όποια ταλαιπωρία, κούραση, ενόχληση, σωματική και ψυχική, είναι η καλύτερη ένδειξη ότι εργάζεται με τον εαυτό του, αλλάζοντάς τον, και μαθαίνει να μην τις αποφεύγει.

4. Ο έλεγχος των συγκινήσεων.
Γνωρίζει ότι τα συναισθήματά του είναι – ιδιαίτερα στις αρχικές φάσεις – πολύ ευαίσθητα, ανεξέλεγκτα έως και τρελαμένα, και θα έχει απρόσμενες μεταπτώσεις. Γι’ αυτό είναι σε διαρκή παραφύλαξη, να προστατευτεί από τις έντονες διακυμάνσεις. Προσπαθεί να μην επενδύει υπερβολικά συναισθήματα, ιδιαίτερα σε συμπαραστάτες.

5. Η ενδυνάμωση του θετικού εαυτού.
Επικεντρώνεται στην αποκάλυψη και ανάπτυξη του θετικού του εαυτού. Αρχίζει να γυμνάζει το κορμί του, να φροντίζει τα συναισθήματά του και να καλλιεργεί τη σκέψη του. Βρίσκει τρόπους να μεγαλώνει την αυτοεκτίμησή του καθημερινά.

6. Η ενεργητικότητα.
Δεν εγκαταλείπεται στην αδράνεια και την παθητικότητα. Μπαίνει συνειδητά σε κατάσταση ενεργητικής στάσης, σε ό,τι αφορά τη ζωή του και την ημέρα του. Αναπτύσσει δραστηριότητες οποιουδήποτε είδους και αυτό, σαν κανόνα και όχι περιστασιακά. Μαθαίνει να λειτουργεί μέσα σε πρόγραμμα χρόνου, στο οποίο βάζει τις δραστηριότητές του. Καταλαβαίνει, ότι τότε μόνο γίνεται κυρίαρχος του «τυχαίου».

‎7. Η μοναξιά.
Πολεμάει την μοναξιά οργανωμένα και όχι σπασμωδικά. Βρίσκει τους, πριν την πρέζα,
φίλους του, εκείνους που ήταν και έχουν μείνει καθαροί και επιδιώκει επανασύνδεση.
Γνωρίζει καινούριους φίλους, από χώρους νέων ενδιαφερόντων – αθ...λητικούς,
καλλιτεχνικούς, ψυχαγωγικούς, πνευματικούς, εκδρομικούς, κοινωνικούς κ.α.

8. Τα περιβάλλοντα των «ναρκωτικών».
Αποφεύγει τις συναναστροφές και τους χώρους που σχετίζονται με τα «ναρκωτικά»,
ιδιαίτερα τον πρώτο χρόνο της απεξάρτησης. Αν μπορεί, αλλάζει και τόπο διαμονής,
προτιμώντας τη διαμονή κοντά στη φύση.

9. Εύκολη επικοινωνία για συμπαράσταση.
Φροντίζει να έχει πάντα διαθέσιμους κάποιους τρόπους επικοινωνίας με τους
συμπαραστάτες, ώστε να μπορεί κάθε φορά που θα μπει στην «πρίζα» για υποτροπή, να
επικοινωνεί άμεσα για ενίσχυση, έστω και τηλεφωνικά.

10. Οι ουσίες.
Αποφεύγει τη χρήση των ουσιών, που μπορεί να τον οδηγήσουν σε υποτροπή. Αυτές είναι:
α) το αλκοόλ σε συχνή χρήση ή μεγάλη ποσότητα, β) η κοκαΐνη και οι αμφεταμίνες, γ) η
κάνναβη, ειδικά στην πρώτη περίοδο της απεξάρτησης, δ) τα ηρεμιστικά και υπνωτικά του
τύπου Vulbegal, Hipnosedon, Ilman, ακόμα και σε ελάχιστη ποσότητα, και τα υπόλοιπα
αγχολυτικά, τύπου Stedon, Lexotanil, κ.α. σε μεγάλες δοσολογίες ή συχνή χρήση.

11. Σεξουαλικές σχέσεις.
Είναι πολύ προσεκτικός-ή στις ερωτικές σχέσεις με άλλους-ες απεξαρτούμενους-ες, γιατί
τότε συνήθως δημιουργούνται ιδιαίτερα προβλήματα και πιθανά δυναμικά υποτροπής.

12. Υποτροπή; Δεν «μασάω».
Αν συμβεί υποτροπή, δεν αφήνει να τον καταβάλλει: Σηκώνει το κεφάλι και διδαγμένος από
το λάθος του, πεισματώνει περισσότερο. «Αν ο καβαλάρης που πέσει από το άλογο δεν
σηκωθεί αμέσως, δεν θα μπορέσει εύκολα να ξανακαβαλήσει».* Δεν ξεχνά, πως οι
υποτροπές είναι μέσα στην θεραπευτική πορεία, σαν μαθήματα ενάντια στην πρεζάκικη
έπαρσή του. Διδάσκεται απ’ αυτές να είναι πιο προσεκτικός, πιο ταπεινός και πιο
αποφασισμένος