Η ΔΙΕΘΝΗΣ

(Η Διεθνής γράφτηκε το 1871 από τον Ευάγγελο Ποτιέ και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1895 από τον Γκοσσελέν, που καταδιώχθηκε για την έκδοση αυτή, σαν υποκινητής σε στάση και καταδικάστηκε σε ένα χρόνο φυλακή και 100 φράγκα πρόστιμο. Μεταφράστηκε στα ελληνικά από το Ρήγα Γκόλφη το 1921. Συμβάλλοντας στον ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ την μελοποιήσαμε σε δικιά μας εκτέλεση)

Εμπρός της γης οι κολασμένοι
Της πεινάς σκλάβοι εμπρός, εμπρός
Το δίκιο από τον κρατήρα βγαίνει
Σαν βροντή σαν κεραυνός.
Φτάνουν πια της σκλαβιάς τα χρόνια
Όλοι εμείς οι ταπεινοί της γης
Που ζούσαμε στην καταφρόνια
Θα γίνουμε το παν εμείς.

Η ΔΙΕΘΝΗΣ…Η ΔΙΕΘΝΗΣ… Η ΔΙΕΘΝΗΣ…Η ΔΙΕΘΝΗΣ

Θεοί, άρχονται, βασιλιάδες
Με πλάνα λόγια μας γελούν
Της γης οι δούλοι και οι ραγιάδες
Μονάχοι τους θα σωθούν.
Για να λείψουν πια τα δεσμά μας
Για να πάψει πια η κλεψιά
Να ιδούνε πρέπει την γροθιά μας
Και την ψυχή μας την φωτιά.

Εμπρός μονάχη μας ελπίδα
Είναι η σφιγμένη μας γροθιά
Κάτω οι πόλεμοι και η πατρίδα
Ζήτω, ζήτω η λευτεριά
Και αν θελήσουν να δοκιμάσουν
Της ψυχής μας τους κεραυνούς
Να ιδούνε τότες θα προφτάσουν
Πως είναι οι σφαίρες μας για αυτούς

Σκληρός ο νόμος μας ξεσκίζει
Κι οι φόροι ασήκωτοι για μας
Ο πλούσιος ότι κι αν κερδίζει
Είναι πλούτος της κλεψιάς.
Η σκλαβιά, η αδικία φτάνει
Όχι πια ταπεινοί σκυφτοί
Αδέλφια η φύση όλους μας κάνει
Και είμαστε ίσοι μπρος σε αυτή.

Οι πλούσιοι άσπλαχνα μας γδέρνουν
Και μας αρπάζουν το ψωμί
Τον κόπο μας και αυτοί κι αν παίρνουν
Για μας η πεινά πληρωμή
Της δουλείας Όλοι οι κλεφτες κατου
Δίκιο τώρα ο φτωχός ζητάει
Όσο γυρεύει είναι δικά του
Κι όταν θελήσει τα αποκτάει

Εμάς που αδιάκοπα η δουλειά μας
Γεννάει της γης τους θησαυρούς
Όλα τα πλούτη είναι δικά μας
Όλα ανήκουν στους φτωχούς.
τώρα πια κόρακες και ακρίδες
Δεν σκεπάζουν τον ουρανό
Χρυσός ο ήλιος στέλνει αχτίδες
Χαμόγελο παντοτινό.