Subcommandante Marcos & Αντιπαγκοσμιοποίηση.

Ο Υποδιοικητής Μάρκος αποτελεί την πιο σύγχρονη και αντιπροσωπευτική φυσιογνωμία της αντιπαγκοσμιοποίησης. Εκτός από το όπλο του και την αγάπη του λαού του διαθέτει οξυδερκές πνεύμα και έξυπνο χιούμορ. Με την ηλεκτρονική του πένα αναλύει διεισδυτικά την αντίθεση ανάμεσα στην παγκοσμιοποίηση και την αντιπαγκοσμιοποίηση και απευθύνει στο διεθνές κοινό τους ποιητικολογοτεχνικούς σχεδιασμούς του και τους πολιτικοκοινωνικούς στοχασμούς του πάνω στο ζήτημα αυτό μέσα από την μυστηριακή ζούγκλα του Μεξικού.
«Βλέπουμε με μεγάλη ελπίδα αυτό που γεννιέται τούτη την στιγμή. Μετά τον παροδικό μαρασμό των προοδευτικών δυνάμεων του κόσμου που ακολούθησε την πτώση του τείχους του Βερολίνου το 1989, και μετά την κυριαρχία της μεγάλης χρηματοοικονομικής εξουσίας, παρατηρούμε σήμερα ένα είδος τεράστιας συλλογικής αφύπνισης. Χωρίς αμφιβολία συνεισφέραμε σ’ αυτήν την γενική αφύπνιση, αλλά εντυπωσιαστήκαμε και εμείς οι ίδιοι από αυτήν. Κάποιες περιστάσεις, ευτυχείς ή ατυχείς, μας παρουσίασαν, εμάς τους Ζαπατίστας, σαν το ξεκίνημα κάποιου πράγματος. Πιστεύουμε πως όχι, ότι το ξεκίνημα πρέπει πάντα να οικοδομηθεί και σχετίζεται κυρίως με το Σιάτλ, το Παγκόσμιο Κοινωνικό Φόρουμ του Πόρτο Αλέγκρο και τις ποικίλες πρωτοβουλίες αντίστασης στην Ευρώπη, την Ασία, την Αφρική, κ.λπ.», διαπιστώνει ο Μεξικανός επαναστάτης.
Όμως ανησυχεί καθώς διαπιστώνει ότι το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης παρουσιάζει δύο μεταξύ τους αντιμαχόμενες όψεις. Από την μια πλευρά υπάρχουν οι ανθρωπιστικές δημοκρατικές τάσεις που θέλουν ακριβώς να επιτύχουν την διεθνή υποχώρηση του απολυταρχικού χαρακτήρα της εξουσίας και την ανάπτυξη της πραγματικής κοινωνικής συμμετοχής στην διακυβέρνηση του κόσμου. Από την άλλη πλευρά συσπειρώνονται διάφορες ολοκληρωτικές τάσεις, οι οποίες ακριβώς επιθυμούν την διασφάλιση και επέκταση της δικής τους αυταρχικής εξουσίας μέσα στην σύγχρονη παγκοσμιοποιημένη πολιτική πραγματικότητα.
Στην ουσία για άλλη μια φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας συγκρούονται η ανθρωπιά με την βαρβαρότητα, η ελευθερία με την σκλαβιά, η δημοκρατία με την τυραννία. Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση χρησιμοποιεί ως ανάχωμα στην σαρωτική άνοδο και εξάπλωση του κινήματος για οικουμενική κοινωνική δημοκρατία την φασιστική και φονταμενταλιστική εκτροπή του ακροδεξιού κομματιού της αντιπαγκοσμιοποίησης, όπως ακριβώς είχε κάνει η φιλελεύθερη εκδοχή της κατά τον προηγούμενο αιώνα προκειμένου να εκθρέψει τον ναζισμό ενάντια στον σοσιαλισμό. «Όλα αυτά τα ελπιδοφόρα κινήματα προσφέρουν εναλλακτική λύση σε μιαν άλλη αντίσταση που συμβαίνει αυτή την στιγμή. Σκέφτομαι την αντίσταση φονταμενταλιστικού τύπου, είτε πρόκειται για θρησκευτικό είτε για υπερεθνικιστικό φονταμενταλισμό.. Αυτός ο θρησκευτικός ή εθνικός δογματισμός ισχυρίζεται μερικές φορές ότι αποτελεί γνήσια μορφή αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι μόνο μια εκδήλωση μισαλλοδοξίας, σκοταδισμού και απομονωτισμού», διαπιστώνει ο μασκοφόρος στοχαστής.
Και εξηγεί ότι: «Το κίνημα αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση βαδίζει στην κόψη ενός ξυραφιού. πρέπει να πλατύνει αυτή την κόψη ώσπου να την μετατρέψει σε πλατειά λεωφόρο που οδηγεί σ’ ένα νέο κόσμο»!
πηγή